Wat een geluk – over leven met verlies

Het is donker en nog warm genoeg om buiten te zitten. Kussens in de rug, benen op de bank. Het kaarslicht weerspiegelt in de nog onrijpe druiventrosjes. Er zit condens op mijn glas rosé. Ik lees een spannend boek dat ik af en toe wegleg om bewust te worden van dit geluk. Ik voel me ontspannen en dan gebeurt het.
Tranen. Ik ga rechtop zitten. Mijn ademhaling wordt onregelmatig, mijn schouders schokken. Om me heen verandert mijn paradijs in een plaaggeest. Waarom geeft die druif nu, na 15 jaar eindelijk vrucht? Hoezo slaat de courgette dit jaar goed aan? En waarom ruikt de jasmijn zo verdomde lekker? En dat kaarslicht! Irritant geflikker is het.
Ik sta op en loop een rondje door de tuin. Nee, ik stamp. Schud mijn armen, mijn hoofd, adem diep in en met een grommend geluid uit. ‘Verdomme, verdomme. Wat mis ik hem.’ Ik zeg het hardop. Nog een keer en nog eens. Het donker echoot mijn woorden zachter terug en slaat zijn armen om me heen. ‘Wat verdrietig dat hij niet bij je is.’
‘Ja, dat is het,’ antwoord ik en laat mijn schouders zakken. Ik ga weer zitten, schuif mijn benen op de bank, veeg mijn wangen droog en proost. Op het leven, op de liefde en op mijn verdriet dat er gewoon mag zijn. Wat een geluk.

Heel onverwacht overleed mijn liefste bijna twee jaar geleden. Af en toe deel ik iets over mijn reis door het rouwlandschap

Express yourself!

Wat een heerlijk nummer van Madonna, dat ik eind jaren tachtig uit volle borst meezong. Mijn leven, mijn echte eigen leven was begonnen. Een betaalde baan, een zusterflat, vrijheid om uit te gaan, nieuwe vrienden te maken en mij los te worstelen van thuis. Ik zou net zo vrij worden als Madonna.

De keuze de verpleging in te gaan vanwege de belofte van inkomen, een eigen onderdak en daarmee vrijheid, ging ten koste van mijn ambitie een tekenend en schilderend bestaan op te bouwen. Gelukkig verhuisden de potloden en kwasten mee en waren er in mijn nieuwe leefomgeving mogelijkheden cursussen te volgen. Mijn huisgenoten en collega’s leerde ik goed kennen door hun gezichten en gelaatsuitdrukkingen op papier vast te leggen voor een cursus portrettekenen. In een nabijgelegen atelier was ik wekelijks te vinden. Schilderend, scheppend, een beetje high door de verflucht of door de meeslepende muziek van Enya. Hoe dan ook, ik had alles wat ik nodig had – ik was gelukkig.

‘The sky is the limit’ bleek niet waar. Het kon nog gelukkiger! Ik ontmoette de liefde van mijn leven, leerde wat lust, wat begeren, wat liefhebben was. Alles had ik er voor over, voor deze liefde. Vriendschappen gingen verloren, de relatie met thuis verstoord, mijn opleiding leed er onder, maar zolang hij van me hield zou ik gelukkig blijven. Hij vertrok, zonder mij in zijn plannen te betrekken. Hij wilde me niet meer. The sky came tumbling down.

Opleiding niet afgemaakt, daarmee werkeloos, geen inkomen, geen onderdak en geen vrienden. Met hangende pootjes terug naar thuis, waar voldoende basis bleek te zijn om alles weer op te bouwen. Dat is gelukt! Ik volgde een aantal opleidingen en cursussen, werkte op verschillende plekken, ontmoette de nog echtere liefde van mijn leven waarmee ik het ouderschap aandurfde. Ik hervond alles wat ik nodig had. Bijna.

De behoefte om te tekenen en schilderen bleef en zo af en toe ondernam ik een poging. Ik kocht een ezel, kocht verf, hield een kwast vast en was er klaar voor, dacht ik. Verder dan een paar vegen ben ik niet gekomen.

In een periode waarin ik dacht weer alles te verliezen inclusief mijzelf, ging ik schrijven. Niet vrijwillig maar op advies van een psycholoog. Mijn grootste angsten, mijn toekomstbeeld, waar ben ik over vijf jaar; allemaal zwart-op-wit op papier. Dit keer verloor ik niet alles. Lief hield het vol, de kinderen dwongen me elke dag op te staan, ik bleef liefhebben. Mijn hart ging open voor de liefde, voor het bij elkaar blijven, voor mijzelf, ik vond alles wat ik nodig had…..

…en meer! Ik bleef schrijven. Voor het lokale sufferdje, voor websites, ik deed mee aan schrijfcursussen en maakte korte verhalen en gedichten. Het plezier dat ik er als kind in had, bleek nog in me te zitten. Wat is het heerlijk met woorden te spelen, er een verhaal of een gedicht van te bouwen. Om high van te worden. De verflucht is niet meer nodig, al pak ik ook wel weer eens een kwast. Het is heerlijk gevoelens, gedachten en verhalen te delen en te merken dat er herkenning is, dat er troost gevonden wordt, er aanleiding voor gesprek is en er soms een verrassende andere interpretatie blijkt te zijn.

Het leven is beter als je kunt delen, je kunt uiten. Met verf, potlood, klei, gebaren, muziek, dans, tuinieren, koken, bakken, gastvrijheid,  knutselen, timmeren, gesproken of geschreven  woorden, het maakt niet uit: EXPRESS YOURSELF!