Dode gekte

En weer durfde ik het pedaal niet in te trappen
weer die boom niet te raken, die mij redden zou
die mij trekken zou uit het zware zwarte water
waar onze kinderen aan de oevers lachten,
waar jij ze te eten gaf, hun boterhammen smeerde
en mijn stoel bewaarde

terwijl ik mijn brand bluste op de kille vloer
ineengedoken in de gang. Onder de koude luchtstroom
vanuit de brievenbus waardoor ik wilde ontsnappen
Maar de maten voldeden niet aan de voorschriften
van de postbezorging en ik paste niet meer
in het mijzelf aangemeten leven. Ik huilde

depressief en onaangepast

En weer durfde ik het jou niet te vertellen
weer niet te delen met wie mij redden zou
wie mij trekken zou uit het donker, waarin ik je naderde
zonder spreken leende ik jouw lichaam om te zeggen
dat het mijne was verdwenen. Mijn woorden
bereikten de oevers niet

In de zware zwarte drab tussen bodem en oppervlak
trok ik de lakens om mijn onrust strak, begroef
jouw snurken in mijn kussen en zonk af naar
een  land tussen plafond en kledingkast waar
opa, oma, andere oma, Hennie, Flo en andere doden
troostboeien wierpen. Ik ving

 dissociatief hallucinerend

 Vangbal!

De werpkracht bewoog mijn armen en benen
Ik sloeg gewicht uit en kleur in het zware zwarte water
Opwaartse druk duwde mij naar de oevers waar jij
mij vond in het dichte riet, je stak je hand uit
liet me spelen met onze kinderen en deelde je brood
In mijn stoel leunde ik achterover en zuchtte

gerehabiliteerd, geresocialiseerd
en gelukkig genezen verklaard

Maar nog steeds – tot vandaag – durfde ik je niet te zeggen dat
als het leven schuurt, beklemt en benauwd
ik het geluk van genezing verraad
omdat ik de troost van mijn dode gekte mis

 

 

 

 

Advertenties

Breng ze samen

Een gedicht, geschreven voor de start van Serious Request Zaanstad 2017. Voorgedragen tijdens een bijeenkomst in de kerk van de Nazarener in Koog aan de Zaan op 18 december 2017, waarna de twee predikanten Sjaak Visser en Antonie Holleman zich terugtrokken in het ‘glazen huis’ Zuivere Koffie in Koog aan de Zaan.

Naast een verwaterd zandkasteel rolt haar emmertje
heen en weer waar zij net was
Mijn zusje loopt nog maar pas en kan niet zwemmen
Mama vergeet mij, onze spullen, begint rond te rennen
en vraagt alle mensen om ons heen of zij

Papa trekt mij aan mijn arm naar de reddingsbrigade
om een te vlag hijsen voor een verloren kind
Mij bergt hij op. Veilig
Alleen. Teken ik op een leeg papier samen
Vergeet ik dat mijn zusje zo lastig is
Vouw het beschreven vel tot stevig bootje
tegen alle stormen bestand
tot zij weer in de haven is
schrijf ik lieve woorden voor de flessenpost
want als zij nu niet gevonden wordt dan

De oma van Rachel had als kind drie zussen
Twee werden vermoord, de jongste nooit meer opgespoord
Nu geeft ze haar tedere kussen. Op Rachels wangen

In Tuti’s linkerhand nooit een tas, altijd de hand van haar dochter
Onzichtbaar. Na een storm is er geen enkel bewijs van haar bestaan
In het beste geval is het kind met een andere moeder meegegaan

Rashids vader, Fatma’s echtgenoot ging hun dromen vooruit
op zoek naar kansen, naar vrijheid, een veilig thuis. Aan de overkant
vouwt hij van kartonnen dozen een huis zonder naambord

Tijdens slapeloze nachten ruikt Musa in het haar van zijn dochter
de huid van zijn moeder van wie hij de naam niet meer weet
Haar zachte handen vegen nog steeds zijn tranen

Teken deze namen op onbeschreven blanco vellen
Vouw er stevige boten van. Blaas ze krachtig in de zeilen
Schuif herkenbare woorden in flessen als bakens
tot ook zij gevonden zijn

Breng ze samen

Ook bijdragen? Een druk op de knop is genoeg!

Via Serious Request Zaanstad: KNOP
Via het Rode Kruis: KNOP

ontmoeting

Gehuld in sigarettenrook

op een hoge troon aan de bar

geef ik beschikbaarheid bloot

speel ik in het donker

met hongerige blikken

zonder te zien

hoe ik onzeker zoekend

de arrogantie aantrek

het rookgordijn sluit

tot hij

zonder naderen

mijn naakte waarheid blootlegt

ik van de barkruk glijd

en mijn kroon afzet

Herinnering

De herinnering zet het geheugen in brand

smelt het om, laat het verdampen

loopt tegen de lamp

als het smeulend opvlamt

verrijst het geheugen uit de as

herinnert zich wat werkelijk was

Helder glas met breuken

of mat

Ophelia

Hoog aan de hemel de avondzon, de dag is voorbij

Lusteloos dwepend hangt ze in nevels gehuld

zingt ze verstrooid zanderige woorden

flarden van een gebroken liefdeslied

over een dode en haar geliefde

 

Een tot waanzin gedreven zomerstorm

verdwaalt in een najaar met zachte kleuren

Hoog aan de hemel de avondzon

de dag is verdronken

in zwakheid

 

haar naam is vrouw

sleept voort als

een Saharastorm

 

Shakespeare leeft

 

Geraakt door haar blik

Gevangen door de glans

van reflecterend ondergoed

glijdt mijn jaloerse oog over

het strakke lijf. Tentoongesteld

wordt mijn broekrand strakker

en ongemakkelijker zichtbaar

voor haar. Ze kijkt

Ik ontwijk

hem, want hij kijkt niet uit

De broekrand strak rond

de graaiende hand om zijn geslacht

sleurt hem tussen ontbijt en lunch

hongerig van raam naar raam

Hij stelt steeds dezelfde vraag

ook haar. Want zij kijkt

Hij blijft

voor onderhandelde bevrediging

Vijftig euro. Tien minuten gekocht om

een vrouw de mond te roeren met zijn

eigen onvermogen te zien wat ontstaat

voor het sluiten van de gordijnen

Om niets. Als zij mij aankijkt

kijk ik terug

Ik fiets

Ontaarden

Een gedicht als reactie op een schilderij van Jan Abbing. Een schilderij als inspiratie. Niet weten wat de inspiratie was tot dit schilderij levert een nieuwe interpretatie op.

Jan Abbing – Lust – 2017

We vreten haar vlees
benemen de adem van
haar voedende borsten
knijpen ze tot droogte uit

Met één hand vangt zij
het levensvocht verloren
in ons strijden. Verliezen wij
haar, onschuldige bruid

We bijten onze valse tongen
door, verslikken ons in te grote
brokken van valse beloften en spijt
Zij braakt ons in kokend vuur

In haar hand scheurt pijn wortels af
barsten kraters open, stroomt bloed door
nieuw aangelegde vaten, groeit
-beter zonder ons- haar natuur

Ellis van Atten, maart 2017