Mijn moeder snapt niet meer wat ze in moet nemen. Lang geleden was het lasix, dat kon ze nog uitspreken. Nu heet het furosemide en ziet het er ook nog anders uit. Ze kreeg ze in een potje, dat vond ze wel fijn. Nu zitten ze weer in een doordrukstrip, die pillen krijgt ze daar nooit uit. Bovendien moet ze maar aannemen van de apotheek dat het deze pillen zijn, de teksten op het doosje zijn grieks!
Natuurlijk moeten we op de centen letten. Als het goedkoper kan, graag. Af en toe een ander merk uitproberen, daar is iedereen wel voor te motiveren. Dan moet je wel zeker weten wat er in dat pakje zit.
Wie bedenkt het dat mensen die vier keer per jaar hun medicijnen bestellen, vier keer een andere verpakking zien? De zorgverzekering, de farmaceutische industrie, de politiek?
Heeft iemand daar al berekend wat het kost als eerst de apothekersassistente het uit moet leggen, dan de doktersassistente bij de huisarts en als het dan nog niet begrepen is de huisarts zelf. En als mijn moeder er niet meer uitkomt met die pillen, schakel ik ook nog de thuiszorg in.
Nog even het etiketje Χάπια στρες vertalen: pillenstress!
evataal.wordpress.com 